Όταν ήμουν παιδάκι είχα δυο φιλαράκια που με αγαπούσαν πολύ ....
Προσπαθούσαν να με μάθουν να φτύνω τους περαστικούς....
Μόνο που με το που έφτυναν τους απο κάτω.... έτρεχαν κι έφευγαν κι εγώ έμενα να κοιτάω τον φτυσμένο....κι εκείνος νόμιζε πως το είχα κάνει εγώ και ερχόταν, βρίζοντας , να με πλακώσει ..... και φυσικά το έβαζα κι εγώ στα πόδια...κι όπου φύγει φύγει!!!
Μου είχαν κάνει κι άλλες πλάκες..... Μου έλεγαν,στο κρυφτό, πως έπρεπε να τα φυλάω πρώτα εγώ,για να παίξουμε σωστά...... και εγώ έλεγα ναι και αυτοί κρύβονταν στα σπίτια τους κι έτρωγαν και μεσημεριανό κι εγώ τους έψαχνα σε όλο το νησί και όταν γυρνούσα στο σημείο που τα φύλαγα , είχαν πάλι φτύσει και με κέρδιζαν....
Και αργότερα οι φίλες μου.... πάλι τα ίδια...
Άλλα μου έλεγαν κι άλλα εννοούσαν.... Έλεγαν ας πούμε ... θα βρεθούμε στις 8 κι εννοούσαν ... στις 9.... Πήγαινα και περίμενα μόνη μου....
Όταν πάλι τους εκμυστηρευόμουν ποιός μου άρεσε όλο τύχαινε να αρέσει και σε κάποια απο εκείνες..... κι εγώ και πάλι υποχωρούσα.....
Η συνήθεια τελικά μου έμεινε.....
Έμαθα να κινούμαι σαν το αλογάκι στο σκάκι..... 2 βήματα μπροστά κι 1 στο πλάϊ......
κι έτσι....δε φτάνω ποτέ.....στον προορισμό μου,δεν πετυχαίνω ποτέ τον στόχο μου....
Είμαι ακριβώς μπροστά απο το κέντρο του στόχου και τελευταία στιγμή .... στρίβω!!
Με στενοχωρεί αυτό και με κουράζει πολύ αλλά επειδή η maika δεν κολλάει πουθενά ........ αποφάσισα το κουσούρι .... να το βλέπω και κάπως αλλιώς, να το βλέπω λίγο σα μια χορευτική φιγούρα.....που επαναλαμβάνεται κι επαναλαμβάνεται και με απομακρύνει απο τους στόχους μου.... αλλά δε μπορεί..... κάπου θα με βγάλει ρε γαμώτο..... δε μπορεί..... Ε???