ξανά εδώ!

Να ΄μαι πάλι!!

Κουρασμένη και ταλαιπωρημένη όπως όλες οι κακές νοικοκυρές...
Μην βλέπετε που χαμογελάω... η καρδούλα μου το ξέρει...

Σκουπίζω,σφουγγαρίζω,σφουγγαρίζω,σκουπίζω...
Ξεσκονίζω την τηλεόραση,σκονίζεται το τραπέζι,ξεσκονίζω το τραπέζι ,σκονίζεται η τηλεόραση....

Ανοίγω τα παράθυρα να αεριστεί το σπίτι,γίνεται ρεύμα ,κλείνει δυνατά η μπαλκονόπορτα,σπάει το τζάμι... μαζεύω τα γυαλιά , τα ρίχνω στη σκουπιδοσακούλα,τρυπάει η σκουπιδοσακούλα,αδειάζουν οι λεμονόκουπες , τα αποτσίγαρα ,λίγες λαδωμένες ντομάτες και αρακάς στο πάτωμα και φτου κι απ΄την αρχή....

Τα παιδιά πλακώνονται στις μπουνιές , τρέχω να τα χωρίσω, πατάω στο skateboard και όλο χάρη... προσγειώνομαι στα playmobil... τη στιγμή που χτυπάει το κουδούνι της πόρτας... Αφού πάνω στη βιασύνη μου, γλυστρήσω φυσικά μια δυό φορές,βρίσκω την ισορροπία μου και τρέχω για την πόρτα...

Είναι ο απο κάτω ... παραπονιέται για τη μουσική που ακούει δυνατά η μεγάλη μου η κόρη...
Απειλεί ότι θα μου φέρει την αστυνομία... Μπορεί να είμαι ομορφογυναίκα και με καλούς τρόπους αλλά μού ΄ρχεται να τον πιάσω απο το λαιμό ... Τεντώνω τα χέρια μου μπροστα , βάζω δύναμη στα δάχτυλά μου ,γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι,σφίγγω τα δόντια και με το που κάνω το πρώτο βήμα να πνίξω το γείτονα.... η μυρωδιά του καμένου μου κόβει τη φόρα.... Κλείνω την πόρτα στα μούτρα του μαλάκα ... και ορμάω στην κουζίνα...
Το τηγάνι φλέγεται.... Ευτυχώς ο ένας μου γιός , που εδώ και μέρες ήθελε να δει πως δουλεύει ο πυροσβεστήρας , τον έχει ήδη απασφαλίσει και ρίχνει αφρό με την ψυχή του....

Η μουσική απο το δωμάτιο της κόρης μου ακούγεται ακόμα πιο δυνατά... παίζει το αγαπημένο της τραγούδι.... θα σπάσω κούπες για τα λόγια που πες....
Η κουζίνα μοιάζει με τις χιονισμένες Άλπεις....
Το τηλέφωνο ουρλιάζει .. ποιός ξέρει πόση ώρα..?? κι εγώ .... εγώ??? τριαλαρί τριαλαρό... άσπρα κοράκια , μαύρα κοράκια... τι προμηνύουν τα άσπρα κοράκια και τί τα μαύρα???

Κι αυτά μόνο μέχρι τις 1.30 το μεσημέρι!! Να συνεχίσω??