..και ξανά και ξανά...
Έχετε δει τη σκηνή όπου η μπαλαρίνα,όλο χάρη, πηδάει στην αγκαλιά
του χορευτή κι αυτός δεν την πιάνει??
Ε, εγώ ήμουν αυτή...
Ούτε στις πρόβες με έπιασε ούτε στην επίσημη παράσταση ούτε και ποτέ....
Κι εγώ εκεί.... όλο να νομίζω πως την επόμενη φορά θα με πιάσει...
Κι όταν τότε που οι κακοί με κυνηγούσαν,πάνω απο τα βαγόνια του τρένου
που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι ο αέρας με έσπρωχνε με μανία προς
τα πίσω κι εγώ αντιστεκόμουν και στο τέλος γκρεμοτσακίστηκα.......
ξανασηκώθηκα και την ξαναπήγαμε τη σκηνή.... και ξανά..... και ξανά!
Και για να μην σας κουράζω.. τότε που έκανα το Ζορρό και πηδούσα απο το
φλεγόμενο μπαλκόνι του Ντε Λα Βέγκα, στο άλογό μου, που με περίμενε απο κάτω..
αυτό την τελευταία στιγμή, όλο έφευγε..... κι εγώ ξαναπηδούσα κι αυτό ξαναέφευγε...
Δεν έμεινε ούτε μία φορά... Κι εγώ εκεί.... όλο να νομίζω κι όλο να ελπίζω....
Άρα....
μπορεί σήμερα να πληκτρολογώ με τη μύτη (είναι η μόνη που δε μου έχει
σπάσει..) αλλά ξέρω πως μόλις βγω απο το γύψο, πάλι τα ίδια θα κάνω....
α, μισό λεπτό .... χτυπάει το τηλέφωνο.... Ναί,λέγεται.... Ναί ,είμαι ακόμα στο γύψο...
Αλήθεια λέτε??? Μα και βέβαια μπορώ..... Αύριο,στις 10 λοιπόν.....Εγώ σας ευχαριστώ...
Τι σας έλεγα? .... Το National Geographic ψάχνει για κάποιον με τα προσόντα μου... να κάνει την κολώνα σ΄ένα αρχαίο ναό που γκρεμίζεται.... Γίνεται να μην πάω???
του χορευτή κι αυτός δεν την πιάνει??
Ε, εγώ ήμουν αυτή...
Ούτε στις πρόβες με έπιασε ούτε στην επίσημη παράσταση ούτε και ποτέ....
Κι εγώ εκεί.... όλο να νομίζω πως την επόμενη φορά θα με πιάσει...
Κι όταν τότε που οι κακοί με κυνηγούσαν,πάνω απο τα βαγόνια του τρένου
που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι ο αέρας με έσπρωχνε με μανία προς
τα πίσω κι εγώ αντιστεκόμουν και στο τέλος γκρεμοτσακίστηκα.......
ξανασηκώθηκα και την ξαναπήγαμε τη σκηνή.... και ξανά..... και ξανά!
Και για να μην σας κουράζω.. τότε που έκανα το Ζορρό και πηδούσα απο το
φλεγόμενο μπαλκόνι του Ντε Λα Βέγκα, στο άλογό μου, που με περίμενε απο κάτω..
αυτό την τελευταία στιγμή, όλο έφευγε..... κι εγώ ξαναπηδούσα κι αυτό ξαναέφευγε...
Δεν έμεινε ούτε μία φορά... Κι εγώ εκεί.... όλο να νομίζω κι όλο να ελπίζω....
Άρα....
μπορεί σήμερα να πληκτρολογώ με τη μύτη (είναι η μόνη που δε μου έχει
σπάσει..) αλλά ξέρω πως μόλις βγω απο το γύψο, πάλι τα ίδια θα κάνω....
α, μισό λεπτό .... χτυπάει το τηλέφωνο.... Ναί,λέγεται.... Ναί ,είμαι ακόμα στο γύψο...
Αλήθεια λέτε??? Μα και βέβαια μπορώ..... Αύριο,στις 10 λοιπόν.....Εγώ σας ευχαριστώ...
Τι σας έλεγα? .... Το National Geographic ψάχνει για κάποιον με τα προσόντα μου... να κάνει την κολώνα σ΄ένα αρχαίο ναό που γκρεμίζεται.... Γίνεται να μην πάω???